[ Pobierz całość w formacie PDF ]

kieł mamuta, klocek - i to wcale niezły - skamieniałego drzewa, bryłę węgla kamiennego z
odciskiem prastarej paproci.
Zeszłam na dół, żeby się pożegnać, kiedy nagle Nagorny zapytał:
- Możemy z Maszką złożyć pani wizytę?
Byłam święcie przekonana, że stroi sobie żarty. Dlatego odpowiedziałam:
- Z
wietny pomysł.
- Na pewno będzie się pani bała ją wpuścić. Jeszcze zniszczy meble.
W pięć minut póz
niej lustrowaliśmy razem mój pokój.
101
- Coś niecoś trzeba będzie sprzątnąć - rzucał rozkazy Nagorny. - Na wszelki wypadek. Stół
przesuńmy na środek, fotel musimy czymś nakryć. Ma pani marchew? Aha, obwarzanki !
Po schodach wchodziliśmy we czwórkę. Przodem, wpatrując się w drzwi uśpionych mieszkań,
kroczyłam ja, umierając ze strachu, żeby któryś z sąsiadów nie wyszedł. Za mną sunął Nagorny z
Maszką na łańcuchu, pochód zamykał kierowca.
Otworzywszy na oścież drzwi wejściowe i drzwi do pokoju, wpadłam na schody wiodące na
zamknięty strych. Niedz
wiedzica ochoczo przemierzyła za swym panem siedem pięter, ale przed
progiem cofnęła się i siadła.
- No no, Maszka, no no, nie tchórz - przemawiał do niej Nagorny głaszcząc ją i podtykając kawałki
cukru.
Zdziwiły mnie jego słowa. Taki olbrzym i tchórzy? Czego może się bać to potężne zwierzę?
Wreszcie weszliśmy do mieszkania. Przestępując próg, spojrzeliśmy z kierowcą na siebie. Widząc
jego lekko zbarania-łą minę pomyślałam, że ja także nie wyglądam mądrzej.
I oto pod jasno płonącym żyrandolem siedzi na moim fotelu, w moim pokoju, najprawdziwszy
niedz
wiedz
. Jak kosmata góra wznosi się nad stołem, a ten stół, przy którym mogę posadzić
jedenaście osób, sprawia wrażenie malutkiego. Tylko sam niedz
wiedz
wydaje się prawdziwy, a cała
reszta
102
to zabawki: krzesełka, tapczanik, szafeczka, w której stoją książeczki jak dla lalek.
Maszka z apetytem chrupie marchew. Upuściwszy na podłogę ogryzek, bierze z miski obwarzanek.
Niedz
wiedzie łapsko z zakrzywionymi żelaznymi szponami trzyma go delikatnie. Pysk otwiera się
ledwo, ledwo, zęby odgryzają po kawałeczku, je bez chciwości, bez pośpiechu, przygląda się
obwarzankowi swoimi niedz
wiedzimi ślepkami. Jej pan siedzi obok i także je obwarzanek. My z
kierowcą stoimy w drzwiach, już oswoiliśmy się, nabraliśmy odwagi. Zaczynamy dzielić się
wrażeniami...
Maszka siedziała zwrócona do nas lewym bokiem, profilem. Na prawo od niej, za plecami lotnika,
stało potrójne lustro z szafką. Maszka obróciła głowę w prawo i nagle przestała jeść. Poruszyła się i
w lustrze coś się poruszyło. Futro na jej głowie stanęło dęba. W jednej chwili znalazła się na stole.
Patrzyła w lustro i cofała się. Tylne łapy straciły oparcie. Maszka chciała się utrzymać i przednią
łapą uderzyła w miskę. Marchewki rozsypały się po całym pokoju, miska brzęknęła o podłogę.
Maszka z rykiem skoczyła ze stołu. Nagorny chwycił za obrożę i wsiadł niedz
wiedzicy na kark,
żeby ją zatrzymać, ale jego podeszwy ślizgały się po posadzce.
- Uciekajcie! - krzyknął.
Pry snęliśmy z kierowcą z pokoju. Stojąc w kuchni, sły-
103
szeliśmy ryk niedz
wiedzia i zgrzyt łańcucha o futrynę drzwi.
Wyskoczyliśmy na podest. Daleko w dole pędziła niedz
wiedzica, a za nią trzymając się łańcucha i
poręczy, zjeżdżał jej pan, drobno wystukując, jakby licząc stopnie, obcasami.
Kiedy wypadłam na ulicę, Maszka była już w klatce. Jak udało się ją tam tak szybko zapędzić, tego
nie wiem. Miotała się za kratą, nerwowo porykując.
Nagorny siedział na burcie ciężarówki obok klatki i palił. Kiedy mnie zobaczył, zrobił do mnie oko.
Włosy przylepiły mu się do czoła, wyglądał jak wiejski chłop, który właśnie skończył rąbać drwa i
teraz odpoczywa, zadowolony.
Muszla i kieł mamuta pozostały u mnie, muzeum nie reflektowało na nie, miało już takie eksponaty.
Kiedy znajomi pytają, co to za przedmioty, zaraz odżywa mi w pamięci Maszka i jej odwiedziny, i
mój powrót po wyprawieniu gości do zdemolowanego pokoju. Gdy doprowadzałam go do
porządku, po raz pierwszy poczułam się obco we własnym domu.
Zrozumiałam, że nie powinnam mieszkać w mieście. Gdzieś w leśniczówce albo w jakiejś strażnicy
w tajdze. Ale jak oderwać się od miasta, gdzie się człowiek urodził, gdzie są wszyscy przyjaciele,
gdzie ma swój dom?
Teraz po nocach często śni mi się, że rano otwieram drzwi i od razu mam przed sobą las.
104
WANGUR
Sożwa zapadła mi głęboko w serce. Na czym polega jej urok? Rzeka Pieczora jest tu zimna, brzegi
ma strome, urwiste, między chatami Sożwy swobodnie hula wiatr. Lato jest tu krótkie, śnieg i we
wrześniu, i w maju. Jeśli spojrzeć z jednego brzegu na drugi, widać wspinające się po zboczu domy.
Przez strumień pełznie po cienkiej jak zapałka belce mały człowieczek. Przeszedł i pnie się ścieżką
do góry. I znowu schodzi, i znowu pełznie przez drugi strumień.
W dole nad wodą siedzi pies. Szczeka już od dawna i w jego głosie pobrzmiewa rozpacz. Może po
tamtej stronie ma swój dom, a może popłynął tam jego gospodarz. Wali gęsty, pierwszy w tym roku
śnieg. Pada na ukos i tonie w lodowatej wodzie.
Pies milknie i wchodzi do rzeki. Jego biały łeb oddala się powoli. Ostre uszy położył po sobie.
Coraz dalej i dalej widać samotną białą plamę na czarnej wodzie.
Z
nieg rzednie. Na przeciwległym brzegu z lasu wysuwa się ku rzece szeroka droga. To posochiński
szlak. W dawnych czasach kupcy wywozili tym szlakiem z Pieczory futra i ryby. Trzysta wiorst
dzieli Sożwę od miasta Posochino.
Nie dochodząc do wody, droga rozpływa się na łące, za-
105
rasta krzakami, przegradzają ją parkany i ogrody. Ale u góry trakt rozsuwa leśną gęstwinę i właśnie
tam, na wzgórzu, znowu ukazuje się człowiek.
Gdyby stał w miejscu, zginąłby z oczu wśród jesiennego, zbrązowiałego listowia. Ale on idzie.
Nawet z takiej odległości widać, że ma lekki chód. Na jego plecach można się domyślić strzelby.
Człowiek zaczyna schodzić, a ponad nim jeszcze ktoś wyłania się z lasu. Z początku trudno się
zorientować, co tam się porusza. Ale śnieg przestaje padać, ciężkie nurty Pieczory przybierają
jaśniejszą barwę, słońce omiata zbocze. Na drodze stoi łoś.
Człowiek idzie i łoś idzie. Chwytając się gałęzi, ślizgając, człowiek kroczy w dół i łoś także.
Człowiek się zatrzymuje i wyciąga coś z kieszeni. Zwierzę wysuwa ku niemu łeb z rogami jak
łopaty.
Pies wyłazi na mieliznę i otrząsa się. Wspina się wyżej, znowu się otrząsa i patrzy gdzieś w dal. [ Pobierz całość w formacie PDF ]